English
PANAY guestbook (367) Sign guestbook
Very difficult but awesome:
The ability to smile outside for the sake of others,
when feel like dying inside is called absolute strength.
Keep Smile!
ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﺎﻥ ﺟﻔﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﻓﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؟ ﺧﻮﺩ ﺳﺘﻢ ﮐﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺧﺪﺍ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺭﻭ ﺳﯿﺎﻫﺎﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺳﭙﯿﺪﺍﻥ ﺩﻏﻞ ﭼﻮﻥ ﻗﺰﺡ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﯾﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﻤﺎﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﯽ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﺎﻍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺟﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺟﺮﻡ ﻭﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﭘﺴﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﺰﺍﯼ ﮐﺮﺑﻼ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺍﯼ ﺑﺴﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺸﺮ ﺧﺮﻗﻪ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻝ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻻ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺎﻟﺸﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﻔﺲ ﺯﮐﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻫﯿﭻ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﻨﺒﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺪﺭ ﻋﺒﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﺍﻣﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﯽ ﺣﯿﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺠﺐ ﻭ ﺣﯿﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ. "ﻣﻬﺪی آذری
ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﮕﻮ ﺁﻥ ﻏﺰﺍﻝ ﺭﻋﻨﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﮑﺮﻓﺮﻭﺵ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﺵ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﭼﺮﺍ ﺗﻔﻘﺪﯼ ﻧﮑﻨﺪ ﻃﻮﻃﯽ ﺷﮑﺮﺧﺎ ﺭﺍ ﻏﺮﻭﺭ ﺣﺴﻨﺖ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻣﮕﺮ ﻧﺪﺍﺩ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﻧﮑﻨﯽ ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ ﺷﯿﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻟﻄﻒ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺻﯿﺪ ﺍﻫﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﻣﺮﻍ ﺩﺍﻧﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻧﮓ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺳﻬﯽ ﻗﺪﺍﻥ ﺳﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻩ ﺳﯿﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻮ ﺑﺎ ﺣﺒﯿﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺑﺎﺩﻩ ﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺑﺎﺩﭘﯿﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﻋﯿﺐ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺳﺮﻭﺩ ﺯﻫﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﺴﯿﺤﺎ ﺭﺍ
ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺭﻓﺖ ﻭﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮﺵ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺮﻭ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻋﺎﻗﺒﺖ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ! ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺳﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ،ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﮏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ،ﭘﺲ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺗﺎ ﺳﻢ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺛﺮ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ ﻭ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﺪ. ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻘـﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏـﺬﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫـﺮ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺮﻭﺱ، ﺍﺧﻼﻕ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:ﺁﻗﺎﯼ ﺩﮐﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ،ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ.ﺣﺎﻻ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮﺩ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﺳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﺶ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﺪ. ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺩﺧﺘﺮﻡ،ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ.ﺁﻥ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﺳﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻢ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
thank you. my sweet honey sis panay.. take care..
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡ...ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﻡﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡﺍﺑﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﻡ ﻣﯿﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ ﻫﻤﺴﻔﺮﻡﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡ...ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻗﻔﺲﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻢﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺸﻨﮕﯿﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻮﻧﯽ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﻢﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﻧﺪﻡﻭﻟﯽ ﺑﺪﻭﻧﻪ ﺗﻮﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺨﻮﻧﻢﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡ...ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡﻣﻮﻧﺪﻥ ﻫﺮﮔﺰ...ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻓﻆ****ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ****
Download T: Happy Time_+♥
Download : Happy Time_+♥
">http://i820.photobucket.com/albums/zz121/vivy2010/3e3002c2.jpg" border="0"/> 
ﻣﺮﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﻭ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﺶ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻜﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻛﺎﺭ ﺍﺟﯿﺮ ﻛﻨﺪ. ﭘﯿﺸﻜﺎﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺟﯿﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻧﺪ.ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻧﯽ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ،ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﻧﯿﺰ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻧﺪ.ﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺗﺎﺯﻩ،ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻛﺮﺩ. ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ،ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ،ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩﯼ ﯾﻜﺴﺎﻥ ﺩﺍﺩ.ﺑﺪﯾﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ،ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺍﯾﻦ ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ.ﭼﻪ ﻣﯽ ﻛﻨﯿﺪ،ﺁﻗﺎ؟ﻣﺎ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ.ﺁﻥ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﺻﻼً ﻛﺎﺭﯼ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﺮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ.ﺁﯾﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﯾﻜﺼﺪﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ:ﻧﻪ،ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﯾﺪ،ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﯾﻨﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺩﯾﺮ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﯼ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ،ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ. ﻣﺮﺩ ﺩﺍﺭﺍ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺯﯾﺮﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ.ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ، ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﺋﯽ ﻣﻦ ﻛﻢ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ.ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻐﻨﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻢ. ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ.ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺗﻮﻗﻌﺘﺎﻥ ﻣﺰﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﺪ ﭘﺲ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﻜﻨﯿﺪ.ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺯﺍﯼ ﻛﺎﺭﺷﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺑﺨﺸﯿﺪﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ.ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻢ. ﻣﺴﯿﺢ ﮔﻔﺖ:ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﻛﻮﺷﻨﺪ.ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﻡ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﺳﻨﺪ.ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﻛﺎﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ،ﭘﯿﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﯾﻜﺴﺎﻥ ﺯﯾﺮ ﭼﺘﺮ ﻟﻄﻒ ﻭ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ. ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﯿﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﺩ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺍﺭﺍﺋﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ.ﺍﻭ ﺑﻪ ﻏﻨﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺎ.ﺍﺯ ﻏﻨﺎﯼ ﺫﺍﺕ ﺍﻟﻬﯽ،ﺟﺰ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻜﻔﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﺑﻬﺸﺖ،ﻇﻬﻮﺭ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﻭ ﻏﻨﺎﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ.ﺩﻭﺯﺥ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺸﻜﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮﻫﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.ﺯﯾﺮﺍ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺨﯿﻞ ﻭ ﺣﺴﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﻟﻄﻒ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ
ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺤﻘﯿﻘﺖ،ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﻮﻓﺎ ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﻤﺤﺒﺖ،ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺼﻔﺎ ﺗﺮﺍ ﺑﻤﯿﻜﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺮﺍ ﺑﻤﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﺰﻣﺰﻣﻪ ﯼ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﭽﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﺗﺮﺍ ﺑﺂﺗﺶ ﺁﻫﯽ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺳﻮﺯﺩ ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺪﻝ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ،ﺑﺮﺳﻮﺍﯾﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﺸﻌﻠﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺗﺮﺍ ﺑﺸﯿﺪﺍﯾﯽ ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺤﺮﯾﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺴﺘﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﺸﻮﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ،ﺗﺮﺍ ﺑﺎﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﮕﺮﺩﺵ ﭼﺸﻤﯽ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺮﺍ ﺑﺴﯿﻨﻪ ﺗﻨﮕﯽ ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺮﺍ ﺑﻘﺼﻪ ﻟﯿﻼ ﻭ ﻏﺼﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﻻﻟﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﻮﻥ ﺗﺮﺍ ﺑﻤﺮﯾﻢ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺳﻮﺳﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺗﺮﺍ ﺑﺤﺴﺮﺕ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮﺍ ﺑﺸﻤﻊ ﺷﺐ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺟﻤﻊ ﺳﺮ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺗﺮﺍ ﺑﻘﻄﺮﻩ ﺍﺷﻚ ﭼﻜﯿﺪﻩ ﺩﺭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﯾﯿﻬﺎ ﺩﻝ ﭼﻮ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﻜﻦ ﺍﺯ ﺟﺪﺍﯾﯿﻬﺎ
ﺭﻭﺯﯼ ﭘﺪﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﯿﺮﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻓﻘﯿﺮﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ,ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻔﺮﯼ ﺑﻮﺩ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﭘﺮ ﺑﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺩﯾﺪﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﯿﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ )ﺑﻠﻪ ﭘﺪﺭ( ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﭼﻪ ﻫﺎ ﺩﯾﺪﯼ ﻭ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﮓ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ, ﺍﺳﺘﺨﺮ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﻭﺳﻂ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﮑﻪ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ؛ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻭﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺎﻥ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﻁ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮﺍﻓﻖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪ. ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ ﭘﺪﺭ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺩﺍﺩﯼ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻓﻘﯿﺮﯾﻢ. ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ!ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ؛ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺷﺎﮐﺮ ﻣﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ.
ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﺎﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪﺳﺤﺮﻣﯿﺪﻣﺪ،ﺑﺮﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺖﺑﺘﺎﺑﻨﺪﺗﺎﻣﺴﯿﺮﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﺖ ﺑﯽ ﻧﻮﺭﻧﻤﺎﻧﺪ
ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻡ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺩﺭﺟﻨﻮﺏ ﻓﻠﻮﺭﯾﺪﺍ،ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪﺷﯿﺮﺟﻪ ﺭﻓﺖ.ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻮﺩﮐﺶ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ.ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﻤﺴﺎﺣﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ﻣﺎﺩﺭ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺑﻪﻃﺮﻑ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺻﺪﺍﺯﺩ.ﭘﺴﺮ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ،ﻭﻟﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﯾﺮﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺗﻤﺴﺎﺡ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﺮﺧﺶ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖﺗﺎ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺑﮑﺸﺪ.ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼﺍﺳﮑﻠﻪ،ﺑﺎﺯﻭﯼ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ.ﺗﻤﺴﺎﺡ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ؛ﻭﻟﯽﻋﺸﻖ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺶ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺍﻭ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ.ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﯼﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺑﻮﺩ،ﺻﺪﺍﯼﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻭﯾﺪ ﻭﺑﺎ ﭼﻨﮕﮏ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻤﺴﺎﺡ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍﮐﺸﺖ.ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ.ﺩﻭ ﻣﺎﻩﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺒﻮﺩﯼ ﻧﺴﺒﯽ ﺑﯿﺎﺑﺪ.ﭘﺎﻫﺎﯾﺶﺑﺎ ﺁﺭﻭﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻤﺴﺎﺡ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎﯼ ﺯﺧﻢ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﯼﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﺯﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﯼ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ.ﭘﺴﺮ ﺷﻠﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺯﺧﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ،ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯾﺶﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺍﯾﻦ ﺯﺧﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺭﻡ؛ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺧﺮﺍﺵ ﻫﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺎﺩﺭﻡﻫﺴﺘﻨﺪ
ﺑﺮ ﺗﻦ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﺭﻧﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺧﺸﮏ،ﺩﺭ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺩﺷﺖ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺯ ﮐﺒﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰﺩ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻓﺎﻕ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﻓﻖ ﺑﺮ ﻻﻟﻪﯼ ﺳﺮﺥ ﺷﻔﻖ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻮﺭ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﺩﻭﺩ ﺷﺐ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻭﺣﺸﯽ ﻣﯽ ﺩﻭﺩ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﺪ ﺑﻪ ﻻﻻﯼ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﻧﺠﻮﺍ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺷﺐ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺑﺎﺩﻩ ﯼﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺩﺭﻭﻥ ﺟﺎﻡ ﺷﺐ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺳﭙﻬﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﺟﻐﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺝ ﭘﯿﺮ ﺷﺎﻋﺮﯼ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﻣﯽ ﺳﯿﺎﻩ ﺩﺭﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺍﯼ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺮﻕ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﺪ ﺑﺮ ﺭﺥ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﻣﻦ .
