باید که مهربان بود،باید که عشق ورزید،زیراکه زنده ماندن هر لحظه احتمالیست

هجر تو زدرد وداغ دلگیرم کرد*اندوه غم زمان زمینگیرم کرد*گفتند که جمعه می رسی ز کعبه* این رفتن جمعه جمعه ها پیرم کرد

هر رهگذری محرم اسرار نگردد،صحرای نمکزار چمن زار نگردد.هرجا که رسیدی مکش طرح رفاقت،هرکس که به تو یار وفادارنگردد

از زندگانيم گله دارد جوانيم
شرمنده ى جوانى از اين زندگانيم

دارم هواى صحبت ياران رفته را
يارى كن اى اجل كه به ياران رسانيم

پرواى پنج روز جهان كى كنم كه عشق
داده نويد زندگى جاودانيم

چون يوسفم به چاه بيابان غم اسير
وز دور مژده ى جرس كاروانيم

گوش زمين به ناله ى من نيست آشنا
من طاير شكسته پر آسمانيم

گيرم كه آب و دانه دريغم نداشتند
چون ميكنند با غم بى همزبانيم
اى لاله ى بهار جوانى كه شد خزان
از داغ ماتم تو بهار جوانيم

گفتى كه آتشم بنشاني، ولى چه سود
برخاستى كه بر سر آتش نشانيم

شمعم گريست زار به بالين كه شهريار
من نيز چون تو همدم سوز نهانيم

*شاعر:محمد حسین بهجت تبریزی(شهریار)

کودکی، دخترکی ، موقع خواب

سخت پاپیچ پدر بود و از او می پرسید:

زندگی چیست؟

پدرش از سر بی صبری گفت:

زندگی یعنی :عشق

دخترک با سر پر شوری گفت:

عشق را معنی کن!

پدرش داد جواب:


بوسه ی گرم تو بر گونه ی من

دخترک خنده برآورد ز شوق

گونه های پدرش را بوسید

زان سپس گفت:

پدر ... عشق اگر بوسه بود...


بوسه هایم همه تقدیم تو باد !

to mesle oun gole sorkhi ke gozashtam laye daftar mesle taghdir mesle ghesmat mesle almasi ke hichki vase oun nazashte ghimat

شریعتی درباره امام حسین (ع)





"... و حسین، وارث آدم، که به بنی‌آدم زیستن داد، و وارث پیامبران بزرگ، که به انسان، "چگونه باید زیست" را آموختند، اکنون آماده است تا، در این روزگار، به فرزندان آدم، "چگونه باید مرد" را بیاموزد!..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۱




"... مردی از خانه‌ی فاطمه بیرون آمده است، تنها و بیکس، با دست‌های خالی، یک تنه بر روزگار وحشت و ظلمت و آهن یورش برده است. جز "مرگ" سلاحی ندارد! اما او ، فرزند خانواده‌ای است که "هنر خوب مردن" را، در مکتب حیات، خوب آموخته است..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۰




ای زینب! ای زبان علی در کام! ای رسالت حسین بر دوش!..... مگو که بر شما چه گذشت ؟ مگو که در آن صحرای سرخ چه دیدی ؟ مگو که جنایت در آنجا تا به کجا رسید ؟.....آری ای پیامبر انقلاب حسین! ما می دانیم. ما همه را شنیده ایم ....... اما بگو ای خواهر! بگو که ما چه کنیم ؟لحظه ای بنگر که ما چه می کشیم ؟ دمی به ما گوش کن تا مصایب خویش را با تو بازگوییم .

نجوای دردمندانه دکتر شریعتی با “پیام”بر کربلا(سخنرانی‌)



این دنیا عجیبه،تا مریض نشی برات گل نمیارن،تا گریه



نکنی نوازشت نمیکنن،تا فریاد نکشی به طرفت بر نمیگردن



تا نمیری نمی بخشنت!!

......................................................................



زندگی کوتاهتر از آن است که به خصومت بگذرد و قلبها



گرامیتر از آنند که بشکنند.فردا خورشید طلوع خواهد کرد



حتی اگر ما نباشیم...

.......................................................................



سنگینی باری که خدا به دوش ما می گذارد آنقدر نیست



که کمرمان را خرد کند بلکه آنقدر است که ما را برای دعا



به زانو در آورد.

.......................................................................



زندگی هنر نقاشی کردن است بدون استفاده از پاک کن



جوری زندگی کن که اگر به گذشته برگشتی نیازی به



پاک کن نداشته باشی.

.......................................................................

(an yare aziz ke bi ghararash budam...asayeshe ruz va ruzegarash budam...emruz bebin che mikonad ba dele man...bichare manam ke bighararash budam

ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻠﺦ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﻧﺸﺪ ﺑﻪﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻠﺦ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭﺩﻟﻢ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺪ ﻧﺸﺪ ﻟﺐ ﺗﻮ ﻣﯿﻮﻩ ﯼ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻭﻟﯽﻟﺐ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻃﻌﻢ ﻟﺐ ﺳﺮﺥ ﺗﻮ ﺩﻝ ﮐﻨﺪ،ﻧﺸﺪ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﮔﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﯿﭻ ﮐﺲ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺸﺪ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺗﻮﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺸﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪﺷﺒﯽ ﺷﺎﻋﺮﻫﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺷﺮﻡ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ: ﻧﺸﺪ!ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮﯼ*********************

ﻛﻮﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻪ ﭼﻪﺑﻮﯼ ﻋﻠﻔﯽ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ؟ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﯾﻦﺁﺑﺎﺩﯼ ﭘﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﭘﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺷﺎﯾﺪﭘﯽ ﻧﻮﺭﯼ ‚ ﺭﯾﮕﯽ ‚ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﭘﺸﺖ ﺗﺒﺮﯾﺰﯼ ﻫﺎﻏﻔﻠﺖ ﭘﺎﻛﯽ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﻣﯽ ﺯﺩ ﭘﺎﯼ ﻧﯽﺯﺍﺭﯼ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻡ ﭼﻪﻛﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩ ؟ ﺳﻮﺳﻤﺎﺭﯼﻟﻐﺰﯾﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﯾﻮﻧﺠﻪ ﺯﺍﺭﯼ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﻌﺪﺟﺎﻟﯿﺰ ﺧﯿﺎﺭ ‚ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﻞ ﺭﻧﮓ ﻭﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺧﺎﻙ ﻟﺐ ﺁﺑﯽ ﮔﯿﻮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻡ ﻭﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺒﺰﻡ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﻨﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﺍﻧﺪﻭﻫﯽ‚ ﺳﺮ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﭘﺲ ﻛﻮﻩ ﭼﻪ ﻛﺴﯽ ﭘﺸﺖﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ؟ ﻫﯿﭻ ﻣﯽ ﭼﺮﺩ ﮔﺎﻭﯼ ﺩﺭ ﻛﺮﺩﻇﻬﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪﭼﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﯽ ﻟﻚﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﭘﺎﻙ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ!ﺟﺎﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﺳﯿﺐ ﻫﺴﺖ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻫﺴﺖﺁﺭﯼ ﺗﺎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺴﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻛﺮﺩ ﺩﺭﺩﻝ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻚ ﺑﯿﺸﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﺜﻞﺧﻮﺍﺏ ﺩﻡ ﺻﺒﺢ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﻢ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﻭﻡ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺩﺷﺖ ﺑﺮﻭﻡ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻛﻮﻩﺩﻭﺭﻫﺎ ﺁﻭﺍﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮ ﺍﻧﺪ

ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻟﯿﺮ،ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻭ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻟﯿﺮﯼ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﻭﺍﺳﺘﻐﻨﺎ، ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ، ﺍﺯ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻦ. ﺯﻧﺪﮔﯽﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ ﻭ ﺯﺷﺖﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻠﺮﺯﺩ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻬﯽ ﺗﺮﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺯﺑﻮﻥ ﺳﺎﺯﺩﻭ ﻣﻦ ﺗﻬﯿﺪﺳﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﯽﻣﺮﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ ﺩﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯﮐﺘﺎﺏ ﻫﺒﻮﻁ ﺩﺭ ﮐﻮﯾﺮ

ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻟﯿﺮ،ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻭ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻟﯿﺮﯼ ﻭﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﻨﺎ، ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ، ﺍﺯﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻦ. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪﻣﺮﺍ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﺪ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﺮ ﺁﻥﺑﻠﺮﺯﺩ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻬﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﺁﻭﺭﺩﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺯﺑﻮﻥ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻬﯿﺪﺳﺖ ﺗﺮﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ ﺩﮐﺘﺮﻋﻠﯽ ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺒﻮﻁ ﺩﺭﮐﻮﯾﺮ

ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﯾﻢ.ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻮﻡ ﺑﺎﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖﺍﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﻬﺎﺳﺖﻧﻔﺮﻳﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻫﺎ ﺑﯽ ﺛﻤﺮ ﺍﺳﺖﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻠﻖ ﮔﺮﮔﻬﺎﯼ ﻫﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻮﻝ ﻭ ﮐﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﺎﺭﺩﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺁﺳﻴﺐ ﻧﺎ ﭘﺬﻳﺮ ﻣﻦﻫﺴﺘﯽﺍﯼ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﺍﺑﺪﯼﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻫﯽﻫﺎ ﺷﻮﯼ

ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺎﺑﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﻨﺠﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﻡ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﺑﻮﺩﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﭼﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﮐﻨﺎﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﮔﺎﻩﺷﺒﯽ ﻫﻤﭙﺎﯼ ﭘﯿﭽﮏ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﻣﺪﯼ ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﻤﻨﺎﯼﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺷﺒﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢﺩﻝ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺼﻪ ﺍﻡ ﺳﻮﺧﺖﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰﺳﺖ ﺗﻮﺷﯿﺪﺍﯾﯿﻢ ﺭﺍﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﺳﺖﻭﻟﯽ ﺩﻝ ﺭﺍﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡﺳﺮ ﺭﺍﻫﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺻﺪﺍﯾﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﯾﮏ ﯾﺎﺱﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺁﺏ ﻧﻤﻨﮏ ﺑﺎﺭﺍﻥﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺷﻨﯿﺪﯼ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﯽﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﺸﻨﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﻧﺴﯿﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺖﺗﻮﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﯾﮏ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺭﻧﺠﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﻋﺠﺐ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻏﻤﻨﮑﯽ ﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﭼﻬﺎ ﮐﺮﺩﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﺠﺶ ﺧﮑﺴﺘﺮﯼ ﺭﺍﻣﯿﺎﻥ ﯾﺎﺩ ﭘﯿﭽﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺗﻤﺎﻡ ﻏﺼﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺩﺍﺩﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺍﯾﻦ ﺗﻼﻃﻢﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﺭﯾﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺩﻟﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﯾﮏ ﺷﺐﭼﺮﺍ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﯼ ﺩﺭ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺳﺖﻭ ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﯾﮏ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﮔﻞ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩﻡﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺷﺐ ﻧﯿﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻦﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻏﻨﭽﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ?ﺩﻟﻢ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﺷﺐ ﺑﻮ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯾﺎ ﺳﺖﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻃﻠﺴﯽ ﻫﺎﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖ

10 ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ 1- ﺑﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﻦ ﮐﻪﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺳﯿﺮﺕ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ... ﺑﻪﺩﻟﯽ ﺩﻝ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ... ﻭﺩﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﺖ ﺷﺪﻥ ﺑﻠﺪﺑﺎﺷﺪ... 2 - ﻫﻮﺱ ﺑﺎﺯﺍﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﺍﮐﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ... ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ... 3- ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﺭﺳﯿﺪﯼ ﻧﺘﺮﺱ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺸﻮ... ﭼﻮﻥ ﺍﮔﻪ ﻗﺮﺍﺭﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻧﺸﻮﺩ ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ... 4-ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ، ﻫﺪﯾﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ، ﻫﺪﯾﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ... ﭘﺲ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﺑﺎﺵ. .. 5- ﺷﺮﯾﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻝ ﻫﺎ ﺩﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﺁﺯﺍﺭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ... 6- ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ... 7- ﻭﻗﺘﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽﺑﺮﺍﯾﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺁﺭﺍﻡ،ﻧﺎﺧﺪﺍﯼ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺳﺎﺯﺩ. .. 8- ﻫﺮ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺍﯼ، ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ... 9-ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. .. 10- ﻧﮕﻮ: ﺷﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ: .. . ﺑﮕﻮﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ

10 ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ 1- ﺑﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﻦ ﮐﻪﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﺳﯿﺮﺕ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ... ﺑﻪﺩﻟﯽ ﺩﻝ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ... ﻭﺩﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﺖ ﺷﺪﻥ ﺑﻠﺪﺑﺎﺷﺪ... 2 - ﻫﻮﺱ ﺑﺎﺯﺍﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﺍﮐﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ... ﺍﻣﺎ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ... 3- ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﺭﺳﯿﺪﯼ ﻧﺘﺮﺱ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺸﻮ... ﭼﻮﻥ ﺍﮔﻪ ﻗﺮﺍﺭﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻧﺸﻮﺩ ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ... 4-ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ، ﻫﺪﯾﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ، ﻫﺪﯾﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ... ﭘﺲ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﺑﺎﺵ. .. 5- ﺷﺮﯾﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻝ ﻫﺎ ﺩﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﺁﺯﺍﺭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ... 6- ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ... 7- ﻭﻗﺘﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽﺑﺮﺍﯾﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺁﺭﺍﻡ،ﻧﺎﺧﺪﺍﯼ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺳﺎﺯﺩ. .. 8- ﻫﺮ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺍﯼ، ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ... 9-ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. .. 10- ﻧﮕﻮ: ﺷﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ: .. . ﺑﮕﻮﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻮﻡ ﺑﺎﺯ ﺧﺪﺍﻫﺴﺖ ﺍﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻫﻤﻪﻧﺪﺍﺷﺘﻨﻬﺎﺳﺖﺳﺎﯾﻪﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎﯼﮐﻮﭼﮏ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺣﺎﻝﻏﺮﻭﺏ ﺍﺳﺖ

ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺷﺪﻡﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺷﺪﻡﺍﻣﺸﺐ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﺨﻮﺩﻡ ﺑﻨﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﻋﺎﺷﻖ ﻭﻣﺠﻨﻮﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮐﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﯿﺪﺯﻣﺎﻥ ﺭﺳﺘﻪ ﻣﻨﻢ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﺗﺰﻭﯾﺮ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪﻣﻨﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺫﺭﻩ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺪﻩﺭﻫﻨﻤﺎﯼ ﺟﺎﻥ ﺣﯿﺮﺍﻧﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﯾﻦﺟﺴﻢ ﺗﻨﮓ ﺁﯾﺪ ﻣﺮﺍ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﮐﻦ ﺁﺏ ﻭ ﺭﻧﮓﺁﯾﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺁﺑﻢ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻣﯿﺎﻥﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﺪﻩ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﯾﺎ ﻫﻮ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪﻡ ﺧﻼﯾﻖ ﺩﺭ ﮐﻤﻨﺪ ﺩﺭ ﮐﻤﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺍﯾﻦ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺯﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﻣﻦﮔﺮ ﮐﻪ ﺩﺭﺩﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺍﺳﺖ ﮔﺮ ﺗﻮﻓﻘﺮﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻋﯿﻦ ﻏﻨﺎﺳﺖ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﺝﻃﻮﻓﺎﻧﻢ ﺩﻫﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻣﻢﺩﻫﯽ ﮔﺮ ﺍﺳﯿﺮ ﻭ ﺑﻨﺪ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﻢ ﮐﻨﯽ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﯼﻋﺸﻖ ﺁﺯﺍﺩﻡ ﮐﻨﯽ ﻣﺤﻀﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﻔﻞ ﭘﺎﮎﺻﻔﺎﺳﺖ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﺳﺖﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﺪ ﻋﺸﻘﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﺯﺍﺩﻡ ﻣﮑﻦ ﮔﺮﺧﺮﺍﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﺑﺎﺩﻡ ﻣﮑﻦ ﻣﻦﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺒﺨﺸﯽ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﮔﺮﻣﻦ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﯽ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻏﺰﻝﺩﺍﺋﻢ ﺛﻨﺎ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻭﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ

ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻗﻬﺮ ﺑﻮﺩ…ﺭﻭﺯﻫﺎﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﮓ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻫﯿﭻﻧﮕﻔﺖ.ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻪﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﻫﺴﺘﻢﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﺩ ﻭﯾﮕﺎﻧﻪ ﻗﻠﺒﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﺶﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ…ﻭﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﺧﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺸﺴﺖ.ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶﺩﻭﺧﺘﻨﺪ،ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﻭ…ﺧﺪﺍ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮﺩ:ﺑﺎ ﻣﻦﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺳﯿﻨﻪﺗﻮﺳﺖ.ﮔﻨﺠﺸﮏ ﮔﻔﺖ:ﻻﻧﻪﮐﻮﭼﮑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ،ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﭘﻨﺎﻩ ﺑﯽﮐﺴﯽ ﺍﻡ.ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﻦﮔﺮﻓﺘﯽ.ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻪﺑﻮﺩ؟ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ؟ ﻻﻧﻪﻣﺤﻘﺮﻡ ﮐﺠﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ؟ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻐﻀﯽ ﺭﺍﻩ ﮐﻼﻣﺶﺑﺴﺖ…ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺩﺭ ﻋﺮﺵ ﻃﻨﯿﻦﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ ﺑﻪﺯﯾﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ.ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ:ﻣﺎﺭﯼ ﺩﺭﺭﺍﻩ ﻻﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻻﻧﻪﺍﺕ ﺭﺍ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﮐﻨﺪ.ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺗﻮ ﺍﺯﮐﻤﯿﻦ ﻣﺎﺭ ﭘﺮ ﮔﺸﻮﺩﯼ.ﮔﻨﺠﺸﮓﺧﯿﺮﻩ ﺩﺭ ﺧﺪﺍﺋﯽِ ﺧﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ:ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻼﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﺗﻮ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺍﻡﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯽ!ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥﮔﻨﺠﺸﮏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ

ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻨﯽﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﻓﺮﻫﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺮﺍﺑﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻡﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺪﺍﺩﯼ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻣﻦﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﺯ ﮐﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﻡﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﻧﮑﻦﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﯾﺎﺩﯼ ﻣﮕﺮ؟