:
ﻣﺮﺣﻮﻡﮐﻞﺍﺣﻤﺪﺁﻗﺎ)ﮐﺮﺑﻼﯾﯽﺍﺣﻤﺪﻣﯿﺮﺯﺍ
ﺣﺴﯿﻨﻌﻠﯽﺗﻬﺮﺍﻧﯽ(ﻧﻘﻞﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪﮐﻪ:»
ﺭﻭﺯﯼﺟﻨﺎﺏﺷﯿﺦﺭﺟﺒﻌﻠﯽﺧﯿﺎﻁﺑﻪﻣﻦ
ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:ﺩﺭﻋﺎﻟﻢﻣﻌﻨﺎ،ﺭﻭﺡﺧﻮﺍﺟﻪﺣﺎﻓﻆ
ﺷﯿﺮﺍﺯﯼﺭﺍﻣﺸﺎﻫﺪﻩﮐﺮﺩﻡﮐﻪﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻨﺒﺴﻂ
ﺑﻮﺩ.ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺷﯿﺮﺍﺯﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ
ﮔﻔﺖ:ﻣﻦﻏﺰﻝﺷﺎﻩﺷﻤﺸﺎﺩﻗﺪﺍﻥﺭﺍ،ﺩﺭ
ﻭﺻﻒﻣﺎﻩﻣﻨﯿﺮﺑﻨﯽﻫﺎﺷﻢﺣﻀﺮﺕ
ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞﺍﻟﻌﺒﺎﺱ ﻋﻠﯿﻪﺍﻟﺴﻼﻡ ﺳﺮﻭﺩﻡ.ﻭ ﺍﺯ
ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩ«.
ﺷﺎﻩ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﻗﺪﺍﻥ،ﺧﺴﺮﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﻫﻨﺎﻥ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺷﮑﻨﺪ ﻗﻠﺐ ﻫﻤﻪ ﺻﻒ ﺷﮑﻨﺎﻥ
ﻣﺴﺖ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﻦِ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ
ﮔﻔﺖ ﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﻤﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺍﺯ ﺳﯿﻢ ﻭ ﺯﺭﺕ ﮐﯿﺴﻪ ﺗﻬﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ
ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭ ﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﻢ ﺗﻨﺎﻥ
ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺫﺭﻩ ﻧﺌﯽ،ﭘﺴﺖ ﻣﺸﻮ،ﻣﻬﺮ ﺑﻮﺭﺯ
ﺗﺎ ﺑﺨﻠﻮﺗﮕﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺳﯽ ﭼﺮﺥ ﺯﻧﺎﻥ
ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﮑﻦ ﻭﺭ ﻗﺪﺣﯽ ﻣِﯽ ﺩﺍﺭﯼ
ﺷﺎﺩﯼ ﺯﻫﺮﻩ ﺟﺒﯿﻨﺎﻥ ﺧﻮﺭ ﻭ ﻧﺎﺯﮎ ﺑﺪﻧﺎﻥ
ﭘﯿﺮ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﮐﺶ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺭﻭﺍﻧﺶ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺩ
ﮔﻔﺖ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺷﮑﻨﺎﻥ
ﺩﺍﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﺭ ﻭ ﺯ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﮕﺴﻞ
ﻣﺮﺩ ﯾﺰﺩﺍﻥ ﺷﻮ ﻭ ﻓﺎﺭﻍ ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﺍﻫﺮﻣﻨﺎﻥ
ﺑﺎ ﺻﺒﺎ ﺩﺭ ﭼﻤﻦ ﻻﻟﻪ،ﺳﺤﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ
ﮐﻪ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﮐﻔﻨﺎﻥ
ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻣَﺤﺮﻡ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﻧﻪ ﺍﯾﻢ
ﺍﺯ ﻣﯽ ﻟﻌﻞ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﻦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﻫﻨﺎﻥ
»ﺣﺎﻓﻆ«
دلم گرفته آسمون ، نمی تونم گریه کنم
شکنجه می شم از خودم ، نمی تونم شکوه کنم
انگاری کوه غصه ها رو سینه من اومده
باز داره باورم می شه ، خنده به من نیوموده
دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم
تو روزگار بی کسی یه عمره که در به درم
حتی صدای نفسم ، می گه که توی قفسم
من واسه آتیش زدن یه کوله بار شب بسم
دلم گرفته آسمون ، یه کم منو حوصله کن
نگو که از این روزگار ، یه خورده کمتر گله کن
منو به بازی می گیرن عقربه های ساعتم
برگه تقویم می کنه لحظه به لحظه لعنتم
آهای زمین نچرخ تا آروم بگیره یه آدم شکسته تن
خدا خودت به داد این بنده رو سیاهت برس، خدا جونم بیشتر از هر موقع بهت نیاز دارم
نازم آن آموزگاری را که در یک نصف روز / دانشآموزان عالم را همه دانا کند ابتدا قانون آزادی نویسد بر زمین / بعد از آن با خون هفتاد و دو تن امضا کند
**....
ﭘﺮﺳﺘﻮ ﻫﺎ ﭼﺮﺍ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩﯾﺪ
ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﺷﻤﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﯾﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻧﺎﻧﮑﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ
ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻮ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺭﻫﺎﯾﯽ
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺩ ﺟﺪﺍﯾﯽ
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁﺳﺎﻥ
ﻭﻟﯽ ﻗﻠﺒﻢ ﺯ ﻭﺍﮊﻩ ﺍﺵ ﭼﻪ ﺳﻮﺯﺍﻥ
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﻃﻠﻮﻋﻢ
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﻏﺮﻭﺑﻢ
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﯿﺪﻡ
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﯿﺪﻡ
ﺩﺯﺩﯼ ﺍﺯ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ. ﺍﺯ
ﺷﯿﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ:
ﺧﺪﺍ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ: ﺧﺪﺍ ﺩﺭ
ﺟﻨﮕﻞ ﺍﺳﺖ، ﻋﺰﯾﺰﻡ.
ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟
ﻣﺎﺩﺭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ.
ﺩﺯﺩ ﺍﺯ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﯿﺎﻫﯽ
ﺷﺐ ﮔﻢ ﺷﺪ.
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺩﺯﺩﯼ ﺍﺯ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﮑﯿﻤﯽ ﺑﺎﻻ
ﻣﯽ ﺭﻓﺖ. ﺍﺯ ﺷﯿﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ
ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
ﺧﺪﺍ ﭼﺮﺍ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ؟
ﺣﮑﯿﻢ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ. ﺑﻪ
ﻧﺮﺩﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﮔﻔﺖ:
ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﺪﻩ
ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮﺩ.
به خداحافظي تلخ تو سوگند، نشد
که
تو
رفتي و دلم ثانيه اي، بند نشد
لب
تو
ميوه ي ممنـوع ولي لبهـايم
هرچه از طعم لب سرخ
تو
دل کند، نشد
با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر
هيچ کس، هيچ کس اينجا به
تو
مانند نشد
هر کسي در دل من جاي خودش را دارد
جانشين
تو
در اين سينه خداوند، نشد
خواستند از
تو
بگويند شبي
شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتنـد؛ نشــد!
ﺻﺒﺎ ﺍﮔﺮ ﮔﺬﺭﯼ ﺍﻓﺘﺪﺕ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﺍﯼ ﭘﯿﮏ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻥ ﺑﺪﻩ ﭘﯿﻐﺎﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺕ ﺭﻗﯿﺐ ﻫﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﺮﺽ ﻫﻨﺮ ﭘﯿﺶ ﯾﺎﺭ ﺑﯽ ﺍﺩﺑﯿﺴﺖ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺯ ﻋﯿﺶ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﭼﯿﺴﺖ ﺑﻨﺎﻝ ﺑﻠﺒﻞ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻨﺖ ﺳﺮ ﯾﺎﺭﯾﺴﺖ ﯾﺎ ﺭﺏ ﺍﯾﻦ ﺷﻤﻊ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺯ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﮐﯿﺴﺖ ﻣﺎﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺎﻟﯿﺴﺖ ﮐﺲ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺁﻥ ﺯﻟﻒ ﺩﻭﺗﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﺎ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺭﺧﺖ ﻧﺎﻇﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺯﺍﻫﺪ ﻇﺎﻫﺮﭘﺮﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﺍﻫﯿﺴﺖ ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﺶ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯ ﭘﺮﺗﻮ ﺭﻭﯾﺖ ﻧﻈﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎﺭﮔﻪ ﮐﻮﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮﺍﻡ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﺒﻠﯽ ﺑﺮﮒ ﮔﻠﯽ ﺧﻮﺵ ﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﯾﺎﺭ ﺟﺰ ﺳﺮ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﻣﺪ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﻬﺸﺖ ﻋﯿﺐ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﻣﮑﻦ ﺍﯼ ﺯﺍﻫﺪ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﺳﺮﺷﺖ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻣﺮﻍ ﭼﻤﻦ ﺑﺎ ﮔﻞ ﻧﻮﺧﺎﺳﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﺁﻥ ﺗﺮﮎ ﭘﺮﯼ ﭼﻬﺮﻩ ﮐﻪ ﺩﻭﺵ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺖ ﮔﺮ ﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻟﻒ ﻣﺸﮑﯿﻨﺖ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﺭﻓﺖ ﺭﻓﺖ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﯿﺎﺭ ﺑﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﺻﯿﺎﻡ ﺭﻓﺖ ﺷﺮﺑﺘﯽ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻟﻌﻠﺶ ﻧﭽﺸﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﻓﺖ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﯾﺎﺭ ﺯ ﺭﺥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﺣﺴﻨﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻼﺣﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﺷﻨﯿﺪﻩﺍﻡ ﺳﺨﻨﯽ ﺧﻮﺵ ﮐﻪ ﭘﯿﺮ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﯾﺎ ﺭﺏ ﺳﺒﺒﯽ ﺳﺎﺯ ﮐﻪ ﯾﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﯼ ﻫﺪﻫﺪ ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺎ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻤﺖ